Site icon totalitarismo.blog

Giacomo Leopardi, najbardziej pechowy człowiek wszech czasów

Nie wiem, dlaczego Giacomo Leopardi dzisiaj jest niemal całkowicie nieznany w Polsce, ale w XIX wieku miał wielki wpływ na polską kulturę. Zalecana lektura na ten temat: Andrea Ceccherelli, Leopardi w Młodej Polsce („Rocznik Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza” XXXII, 1997, str. 133-152).

Wiem, że pesymizm jako nurt literacki nie jest obecnie obowiązującym w polskiej kulturze, ale Leopardi jest czymś znacznie więcej niż tylko „poetą romatycznym i prekursorem pesymizmu jako spójnego i całościowego systemu filozoficznego”.

Jak to napisał Tadeusz Miciński, „Pesymizm Leopardiego – to nie udrapowana, trochę teatralna melancholia bohaterów Byrona […] U Leopardiego wypływa on z głębi duszy zbolałej i nieszczęśliwej naprawdę”.

Dla wielkiego pisarza Stefana Żeromskiego, „nazwisko Leopardi zawsze było jakby słowem magicznym, ewokującym smutny, lecz potężny obraz nieludzkich cierpień i tragicznej rozpaczy” (por. A. Ceccherelli, dz. cyt.).

Według filozofa Brzozowskiego, nihilizm Leopardiego jest odważnym aktem oskarżenia kojących iluzji i fałszywych mitów; w całej historii, Polacy musieli walczyć przeciwko obcym mocarstwom, które chciały narzucenia tych fałszywych mitów („wspaniałe i postępowe przeznaczenie ludzkości”, jak je ironicznie nazywał Leopardi).

W dzisiejszych czasach nie ma wielu tłumaczeń utworów Leopardiego w języku polskim. Niedawno (1991!), Joanna Ugniewska-Dobrzańska, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, napisała pierwszą w Polsce monografię Giacomo Leopardiego (rozdział książki poświęcony „O Leopardim w Polsce”).

A co z resztą? „Reszta jest milczeniem”…

Exit mobile version